Güneşe Hasret Şiiri - Muammer Gökçay

Geceleri soğuk olur hayatı yalnız geçirene
Yanında üstünü örten birisi olmasa da
Sevgisi ruha buğulu bir sıcak üfler teni okşarcasına
Zira bu üşüme havanın soğukluğundan değildi
Sevginin sıcaklığını hissedememede gizliydi
Üşüdük asırlar boyu kardan adam olurcasına
Güneş altında titredik yaz ortasında
Nice kaftanları üst üste giysekte
Sıcağı yanlış yerlerde aradık güneşi kıskandırırcasına
İpekten kumaşların geçici bir fayda sağladığını anladık
Değil miydi ki hiç birisini sevgilinin nefesiyle dokumadık.
Soğuktu bu en nihayetinde
Küçük kandillerin yanması hep beyhude
Nebiler güneşi eritirdi ancak buzlaşmış yürekleri
Işığını görür görmez eridi şirkin buzdan dağları
Oysa biz asırlardır ona olan uzaklığın bedelini ödedik
Yıllar süren bir kış gelmişti hanelerimize
Üşüdükçe üşümeyi afyon diye hissettik.
Güneşi bırakıp da ateş böcekleriyle avunmaktı hüsranımızın sebebi

Zira biz sıcaklığı çok özlemiştik!
Özledik seni ey kâinat sarayının güneşi
Sana değen rüzgârı, üstündeki bulutu özledik
Sana ağlayan aşıkları, seni sevmeyi özledik
Asırlar var ki kutup diyarlarına döndü İslam beldeleri
Oysa biz senin sıcaklığını, seni özleyenleri özledik
Her ne kadar seni özlesek de
Biz hala üşüyoruz efendim
Çünkü camdan şişeleri elmas zannettik
Ve biz üşümekten kendimizi hasta ettik
Yeniden doğmaz mısın buz tutmuş gönüllerimize;
Cânım efendim