Güneş üşüdü yalnızlığımda....

Yalnızlığım...
Saliselere can verirken zamanımı köreltiyor...
Ellerimden akıp giden kum taneleri ağlıyor
Ufkumda kırmızıya bürünen güneşe eşlik ederken...
Dalgaların uçlarına motif gibi yapışan köpükler
Çakıl taşlarının arasında kaybolurken; bana gülüyorlar
Martılar havada asılı kalmış beni izliyorlar
Denizanaları kumsala atmışlar renksiz bedenlerini
Denizyıldızları bana eşlik etmek için ölümü göze almışlar
Bulutlar ağlamak istercesine sarkmışlar
Ben yalnızlığıma destan yazarken...
Tek harflik destanlara namzet ruhumdaki kararmalar;
Gökyüzünde geceyi yaran yıldızlara uzanıp aldım en sıcağını
Zemheri soğuklarına eşlik eden ruhumda soğuttum
Gayya kuyusunu içine alacak kadar derin yalnızlığımın içine attım
Sessiz çığlıklarımla gecenin en uzağına yazdım kimsesizliğimi
Tek damlalık okyanuslara ısmarladım siluetini mazimin
Tarih olan takvim yapraklarına asılıp kaldı geçmişin gizemleri
Saniyeler itekledi durdu dakikalarını; günlere uzanan saatlerimin
Sızıların titrek acıları üşüttü yüreğimin derinliğini
Güneşi tan yerinden kopartıp aldım ısınmak için
Üşüdü güneş; anladı yalnızlığımın büyüklüğündeki sensizliğimi...

Metin Kaya İLHAN
TRABZON