Güneş Kremi Şiiri - Eda Hacıoğlu

Güneşte hafif yanmış cildim,
Tenimde senin dokunduğun anların izi,
Denizden dönerken tuzla karışmış rüzgâr,
Saçlarımda sarının en tembel hali.

Güneş kremi kokuyoruz,
Çocukluğumuzun tatilleri gibi—
Hiçbir yere yetişmeyen günler gibi
Zamanı unutmuş ellerimiz birbirinde.

Saatler geçse de umursamadan,
Konuşmadan, susarak anlatmak seni,
Sadece yan yana uzansak,
Kumun üstünde, gökyüzünü bölüşerek.

Okuduğumuz kitaplarda kaybolsak koyun koyuna,
Bir cümlede ben, diğerinde sen olsan,
Sayfalar arasında senin nefesin,
Benim kalbim buluşsa.

Gölgem gölgene karışsa,
Güneş her batışında biraz daha biz olsak,
Ve belki, hiçbir şey yapmadan
Her şeyi yaşamış olsak.