Güneş Şiiri - Ahmet Suyadal

Ben hiç güneşi parlarken görmedim

Bir yanı hep karanlıktı

Diğer yanıysa sönük

Rüzgârlara hiç değmedi sırtım benim

Her estiğinde yüzümde buldum

Ben hayatı öylesine yaşadım hep

Öylesine dizildi önüme mutluluklar

Bir varmış bir yokmuşu oynadım

Varlığımda yokluğumda aynıydı

Güneş sabahlarıma hiç doğmadı benim

Ya karanlık oldu günüm

Ya da geceye gömüldüm

Kutsal bir emanetti yüreğim benim

Yaralanmasın diye

Karalanmasın diye

Karanlıkta sakladım hep

Sonu olmadığını bilseydim eğer

Uçsuz bucaksız mavilere dalmazdım

Yaşamın kıyısında bir kaya başında

Yosun tutmuş ellerimi açar

Güneşin doğmasını beklerdim

Gözlerimin karanlık

Karanlığın güneş olduğunu bile bile