Gündüz ve gece Şiiri - Mucize Kartal

Gündüz ve gece

Gündüz geceye sormuş,
“Yer değiştirelim mi?” diye…
Gece derin bir sessizlikle durmuş,
Sonra fısıldamış:
“İnsanların acılarına katlanabilir misin?”

Gündüz susmuş uzun uzun,
Çünkü ışık hep neşeyle anılır,
Oysa karanlığın koynunda
Binlerce gözyaşı saklanır.

Gece devam etmiş:
“Ben onların yalnızlıklarını dinlerim,
Uykusuzluklarını taşırım,
İç çekişlerini yıldızlara yazdırırım.
Her damla gözyaşını
Gölgelerime gizlerim.
Sen ise ışığınla örtersin,
Kimseyi karanlığıma bırakmazsın.”

Gündüz titrek bir nefesle demiş:
“Ben güneşle sararım yaralarını,
Ama acının en derinini göremem.
Senin kadar sessiz,
Senin kadar sabırlı değilim.
Ben gülüşleri severim,
Sen fısıltıları dinlersin.
Ben oyunlara sahneyim,
Sen dualara mesken.”

Gece gülümsemiş hüzünle:
“Bırakalım böyle kalsın,
Sen onların umudu ol,
Ben yüklerini taşırım.
Sen ışığıyla gözlerini kamaştır,
Ben karanlıkta ruhlarını dinlendiririm.
Çünkü her insan,
Bir parça gündüz,
Bir parça gece taşır içinde.”

Ve böylece zaman akıp gitmiş,
Gündüz ışığıyla umut vermiş,
Gece gölgesiyle yaraları sarmış.
Biri acıya sabır,
Diğeri sevince bahar olmuş.

Söz : Mucize