Gündüz ve Akşam Şiiri - Ramazan Oflaz

Gündüz önündeyim masanın,
akşam arkasında.
Gündüz yanındayım hayatın,
akşam uzağında.
Gündüz yalancıyım biraz,
akşam yüzüme vurur
tüm gerçekçiliğim.
Çekirdek ve radyo sesi
akşam dostum.
Gündüzse Güneş yada bulutlar.
Rüzgarda cabası.
Bir de yağmur yağıverirse
ılıktan usul usul
kucaklayıp Dünya’yı
götüreceğime inanırım
başka bir galaksiye.
Sanada inanırım bir o kadar
ama daha çok akşamları.

Üstad,
durum bu.
Yazması kolay deme.
Beynim çatlıyor bazen,
bir hafta çatlak beyinle dolaşıyorum.
Ya akşam olmasını istemiyorum
ya da sabah.
Hep bilmediğim birşeyi bekliyorum,
bir şey lazım bana
alıp götürecek.
Bu aşk değil.
Biliyorum felsefe de değil,
başarıda değil, kazanmakta.

Hep birşeyler
kalıp gidiyor içimde
ortaokuldan, liseden,
birkaçyıl öncesinden.
Aşk mı? Anı mı?
Yoksa özlem mi
o eski yorgunluklara?

Radyoda söylüyor birisi
‘’gözlerimin rengini’’
liseli bir genç oluyorum.
‘’caddelerde rüzgar’’ diyor sonra gelen
Dört yaz öncesinde kalıveriyorum.