Günaydın teninin kokusu nu öpemediğim

Günaydın teninin kokusunu bile öpemediğim sevgili,
Hasretinin yüreğimde bıraktığı bir sitem gibi,
Bu sabah da kahvem sensiz, sessiz...
Fincanımda dudağının izi kalmış gibi.

Şiirlerim yine sen kokuyor,
Özledim gel diyemiyorum...
Yokluğuna bir sigara daha yakıp,
"Bu son" derken,
Geceyi sabaha katıp paketi bitiriyorum.

Sensizlik içime bir dağ gibi çöktü,
Her şeyin yokluğunda canım yandı.
Geceler şahit, yalnızlığa döndü,
Bu kalp sana tutsak, sanki hep kandı.

Ne yapsam boş, bu hasret dinmiyor,
Gözlerim yolda, sanki hep seni bekliyor.
Yine bu sabah güneş doğarken,
Rüzgâr saçlarımı değil, yalnızlığımı okşuyor.

Yine sensizliğe uyandım,
Bu sabah gün aymaz oldu...
Sen gittin ben sende bittim,
Sen gittin ve ben bittim...

Şimdi bir boşluk var, adını koyamadığım,
Her yokuşun başında senin gölgen var.
Seninle başlayan her şey, sensizlikle bitiyor,
Bu hüzünlü şiirde, şair yine sana koşuyor...

Her adımım sana doğru, sanki bir yemin,
Kaybolmuş bir şehirde arıyorum seni.
Yollarda tanıdığım yüzlerin, hepsi yabancı,
Herkesin bir hikayesi var, benimki sensiz...

Şimdi bir şarkı çalsa, hüzünlü ve tanıdık,
Gözlerimi kapatsam, hayalin canlanıyor.
Seninle geçen her an, bir film şeridi gibi,
Bitiş sahnesi hep aynı, sen daha gelmede gidiyorsun...

Şair yaşlandı, şiirler eskidi, kalem yazmakla yorulmuş,
Sana ulaşmayan sözlerim, havada asılı kalmış.
Sessizliğin çığlığı, duvarlarda yankılanıyor,
İçimdeki fırtına, yazmakla dinmiyor...

Belki bir gün dönersin, belki bu bahar sabahı,
Belki bu hasret biter, belki, o da belki...
Ama biliyorum, bu kalp senelerce bekler,
Gidişinle başlayan şiir, gelişinle biter...

Bu hasretin sonu, bir kavuşma saklıyor,
Gözümdeki yaşlar, artık güle dönüyor.
Sana giden yollar, yeniden aydınlanıyor,
Şiir biterken, kalbim sana kuruluyor sana yazılıyor...

Bu sabah, belki de güneş ikimize doğacak,
Sessiz kahveler, seninle benimle bizle tatlanacak.
Bu hüzünlü şiir, ölümsüz bir aşk destanına dönecek,
Sen bana geleceksin, ve bu kalp yeniden sevmeyi bilecek...