Gün Sabahı Şiiri - Ayşe Uçar

sabahın serinliğinde
gerinen ağaçları saran rüzgârların
nefes hoşluğu yayılmış etrafa
bendeyse
yavru bir kirpinin büzülüşü
dudağı karıncalanan günün
gelişindeyse dumansı
huysuzluk

biliyorum ki
çözümlenecek bir sürü problem
nerden başlasam oradan eksilecek aslında
bu umarsız hayatın içinde sürekli
yuvarlanmaktan debelenmekten
bittim

dünyanın bu arsız telaşı
bitip tükenmeyen zamparalığı
üç günlük ömrünse acıyla kederle gamla
tütsülenen zamanlarını düşünürsek
insanın toprağa dönme hevesi neden
bu kadar çok körükleniyor
anlaşılır

devamlı
ölüm ve doğum med-cezirlerinde
boğulan insanın ruh durumuysa hep inişli çıkışlı
her gün başka bir sıkıntıyla dağılan insan
kıyıya çarpan dalgaların sarp kayalıklarda
ufalanıp damla damla parçalanışı
gibi eksilir her gün

haydi kolaysa umursama
takma dünya’yı başını salla geç olmuyor işte
illa ki tırnaklarınla kazıyorsun geleceğinin inşa duvarlarını
gece gündüz çalışıp bir şeyler üretmek bir şeyler
başarmak istiyorsun

sonra
gelen yıkıcı darbelerin sürpriziyle yıkımlara sürükleniyorsun
ne istikamet kalıyor ne de hedef
vazgeçiyorsun
işte olan bu
devamlı hayatı başa sarmaktan
insan yorgun
insan bezgin insan bitkin
insan isteksiz amaçsız
mutsuz

bunları karamsarlık saymayalım
yalan dünyanın düpedüz gerçekleri işte
bana hep mutlulukla kutsanmış bir yaşam
varsa gösterin

gösterin de
saçımı başımı yolayım beceriksizliğime tüküreyim
yaşamın dayanılmaz bir büyüsü yok aslında dayanılmaz
bir çaresizliği var

beyhude çırpınışlar gereksizdir
içinde eskidiğimiz ömrü önce rüzgârlar alır estirir
yağmurlar bulur yıkar topraksa önce sarılır
sonra yutar

peşi sıra koştuğumuz aylar yılların
sonrasında gelir sayılı günler
öylece geçer gidersin

kimsin nesin esamen bile okunmaz
zamanla hücren bile hatırlanmaz unutulursun

u n u t u l u r s u n

..............

29092024
08:17