Gün Gelir Ölüm de Unutur Öldüğünü

Gün gelir ölüm de unutur öldüğünü
Bir gassal gelir annenin gözyaşlarıyla yıkar bedenini
Annenden doğduğun ilk günkü gibi Sarar seni beyaz kundağa
Tabutta bir elif gibi uzanırsın musalla taşı üzerinde
Kılınırken cenaze namazın ölenin sen olduğunu anlamadan sen de kılarsın namazını
Tabutunu omuzlayanlar arasında sen de varsın kendine son iyiliğini yapmak üzere omuzluyorsun tabutunu
ölümün ağırlığı bütün bedenine yayılıyor
Bir burukluk oluyor içinde anlam veremiyorsun olup bitene
hatıraların kekremsi tadı kalıyor zihninde
Ve geliyorsun ebedi istirahatgahının olduğu yere
Bir mezar karanlığına uğurlanırken bedenin
Soğuk topraklar atılırken üzerine sen öylece bakarsın ve herkes evine giderken sen üşürsün
Evin soğuk duvarlarında bir yer ayrılır sana
Asılır fotoğrafın baş köşeye
Akşam olduğunda ışıklar kapanır
herkes sıcak yatağına girer
sen soğuk duvarda üşürsün
Gün gelir bir duvar bile çok görülür sana
Asılı yerinden indirilir resmin sadece çerçevenin izi kalır geriye.