Gün Gelir Şiiri - Sami Demirkol

Kör hamal yüklenir, götürür, bilmezsin
Ömürden kalan o güzelim yılları.
Hazan olur bütün nefesin, gülmezsin,
Dalın kurur; yaprak döker sarı sarı.

Dizlerinde kalmaz en küçük bir takat,
Gözlerinde çırpınır durur en son fer.
Hayat şarkısındaki en son nakarat,
Tükenmiş lamba gibi titrer her sefer.

Uğrar mı hasret semtine, bilmem vefa;
Kalmaz ne sevenin, kalmaz eski bir dost.
Adımlar yıkılır, tükenir her defa,
Yama tutmaz, delinir her yerinden post.

Gün gelir ele alınca kitabını,
Çıkmaz ne sesin, duyulmaz ne feryadın.
Titrer ayağın açmadan kapağını,
Tez zamanda unutulur sanın, adın.