Gün gelir Şiiri - Seyfettin Karakuş

GÜN GELİR

Gün gelir insan her şeyi unutur
Hatırlamak istemez nereden geldiğini
Nereye gitmek istediğini
Durur öyle ulu orta
Tüm saflığı ile gökyüzünün karşısında

Gün gelir insan hiçbir şey istemez
ne geçmişten ne gelecekten
Bir ev bulur
Kimselerin bilmediği
Unutulmuş
Virane,  yıkılmış hayatlar tarafından inşaa edilmiş
Kendini atmak ister
Hiçbir şey istemeden

Gün gelir insanın gözü hiçbir şeyi görmez
Sis gözlerinin önünü kapatır
Dul bir geçmiş penceresinin önünü kapatır
Gece olur,  karanlık kuşatır her yeri
Önünü göremez
Sokaklar çağırır, merdivenleri göremez
Çıkmak ister dört duvarlı oda dan
Kapının çengelini bulamaz
Düşer,  incinir
Kalkamaz
Kimsenin kaldırdığını da görmez
Uzanır öylece
Sabahı bekler
Sabah gelmez
Kalkmak ister kalkamaz
Uyuya kalır gözyaşları istemsizce....