Gün Gelir Şiiri - Demet Kaytan

Gün gelir; ölesiye özlerim seni
Kapatırım ışıkları, çekerim perdeleri
Hayalinle sevişir, aynalarla dertleşirim
Gün gelir; yollara düşerim ararım izini
Geçen her esmerde ararım seni
Deniz kenarına, park ederim kalbimi
Dökerim dalgalara derdimi
Anlatırım, geceleri ne kadar yakın
Gündüzleri ne kadar uzak olduğunu
Baktım şafak söküyor güneş doğuyor
Çekerim gözlerime o kara perdeyi
Görmek istemem, sensiz doğan güneşi
Görmek istemem,sensiz gelen bir günü
Bir bahar günü aldı seni benden
Güneş doğmuş, şafak sökmüştü
İnsanlar yollara dökülmüş, tarafik tıkanmıştı
Herkes bir tarafa dağılmıştı
Kimi sigarasını nefesliyor
Kimi çöpten ekmek yiyordu
Seni benden bir bahar mevsimi almıştı
Güneş doğmuş, şafak sökmüştü.