Gün Doğmadan Şiiri - Berdan Doğu

İnerken sırların puslu zeminine
Anladım ki bana reva görülen müstehakmış
Her nesnesi ayağıma takılan cihânda
Bana düşen, huzura uzaktan bakmakmış
Bergüzarımda ki asil pehlivanları dindirirken
Bulutlara hiçbir zaman uzanamamakmış

Bu puslu zeminde ördüm mehtabı
Gördüm ki aydınlık karanlığımdaymış
Biçare köle olmuşken yalnızlığıma
Aslında ateşin koru yamacımdaymış
Herşeyi anlamanın ölü yorgunluğuyla
Anladım ki hayat yeniden doğmakmış