-Gün'de Ben- Şiiri - Arzu Çorluluoğlu

Gün'de ben ışık ışık geçtim yine vakitleri.
Hiç saate bakmadım...
Gölgelerin akşama düşüşünü taradı gözlerim gün boyu.
Tıpkı;
Rüzgarın dört nala koşan atların yelelerini taraması gibi.
Birşeyler var ve
Hep 'gibi'...
Acizleşmiş tüm kelimeler sanki.
Anlatamıyor hiçbirşeyi gerektiği gibi.
Güçleri gitmiş kafdağının arkasına.
Kaf dağını bilen masalcıysa,
Çoktan Kaf dağının arkasına saklanmış olmalı,
Olmalı ki,
Artık yeni masallar anlatmıyor annem...
Ben bıraktım kelimelere güç vermeyi zati.
Gün içinde vakitler sıkıldı bugün de.
Ben bile avutamadım onları bugün...
Güneş ışık ışık düşürdü gölgeleri yerler yine.
Ve ben üzüldüm yine işte...
Yerlere düşen gölgeler,
Benim hayatın içinde kaçırdıklarımdı çünki...
Tutamadım yine.
Tutamadım bu kederi bir yerinden.
Atamadım onu içimden ve kendimi sokaklara.
Gün vakitsiz bitti işte.
Artık her yer gölgeli...
Kaf dağından sesler gelir geceleri bazan.
Derki ses;
'Sözlerin sustuğu o güçsüzlük var ya,
Kendinsin vitaminsiz kalan.
Sev azıcık onu bunu ayırmadan da
Gelsin bağışlayan sistemin biraz ve,
Güçlensin sözlerin...'
Nafile...
Sevmek istersin de,
Sevemezsin bazan.
Tıpkı bugün gibi...
Ellerimi acıtan bu boşlukta şimdi,
Herşey gibi kadar var ve
Bağışlayan sistemim bozulmuş hepten işte.
Dünyada küresel ısınma,
Kalbimde külliyen bir soğuma varken,
Kaf dağından boşadır gelen sesler...
Kelimelerim bitmiş...
Duymasam ne olur ki masalcı...
Doğru söylediğine nasıl inanayım..?
Annem de artık yeni masallar anlatmazken...