Gün Çağırıyor Beni Şiiri - Şevki Atik 2

Gün çağırıyor beni
Kulaklarımda dinmiyor yağmurun sesi

Avuçlarımda gün ışığı
Bir el dokunuyor sabahlarıma
Uyansana diyor.

Önce dağlara dokunuyor ayaklarım
Sonra
yaralı kartallar konuyorlar gündüzüme.

Gün çağırıyor beni

Ardından bir annenin çığlığı
yankılanıyor dağlarımda.
Kayalıklardan kartalların
gül kokusu doluyor yüreğime.

Yarınsız çocuklar ağlıyorlar
yürekleri; gün ışığı.
Üşüten acıların telaşı sarıyor bedenimi.
Kendi mucidini yaratıyor; umudum.

Yangın firarisi çocuklar
yarınlara koşuyorlar.
Ufuklarımı saran karabulutlar dağılıyor
Umutlanıyorum.

Sonsuza akan bir nehrin sesidir bu.
Sevinci serhoş ediyor beni.
Ve kardelenler;
çığlık çığlığa güneşe koşuyorlar.

Kuş korkusunda yaşamak;
zillettir.
Biliyorum.

Gün çağırıyor beni

Artık gül kokusu günleri
özledi toprağımız.
Sevdalar da hak etti
aşklarla büyüsünler.
Ve dikenli hüzünler
çiçeklere yürüsünler.

Bekliyorum.

şevki atik - şubat-2012