Gün batımı Şiiri - Orhan Özçelik

Güneş gidiyor gün batımına,
Her adımda içimden bir şeyler gidiyor.
Sensiz akşamlara yolculuğa,
Sensiz gecelere mahkum etmeye götürüyor.
Bir nefes alışın olsaydı bari ellerimde,
Bir kokunu duyabilseydim.
Böylesine için için yanmazdım gecelerde,
Gül kokuna sarılarak ağlamazdım.

Güneş ufukta son kez görünüyor,
Benim özlemlerimin ilk saatleri başlıyor.
Yokluğunun acımasız vuruşları,
Yüreğimde nabız diye onlar atıyor.
Yakıyor kavuruyor,gözlerim yerinden çıkacak,
Bilmiyorum bu yürek böyle nasıl dayanacak.
Nasıl böyle özlem fırtınasında ayakta duracak,
Batmayacak,dayanacak,nasıl yaşayacak.

Dünyamda güneş batışından sonra doğansın,
İçimde yaşattığım bir gonca gül fidansın.
Leylasın yüreğimde,Mecnun gibi yaşıyorum,
Ellerini daya yüreğime öylece dur sultanım,
Konuşma,sadece dinle,yüreğimin sesini dinle.