Gülüşüm bir perde Şiiri - Murat Ülkü

Gülüşüm bir perde, ardı yangın yeri,
"Kafaya takma" diyense bilmiyor kederi.
Ruhumda kopan fırtınadan yok ki haberi,
Sözümde sükût, özümde kıyamet var benim.

Sanki bir uçurumun kıyısında durmuşum,
Herkes "bahar" diyor, ben kışa vurmuşum.
Kendi içimde bin defa ölüp dirilmişim,
Dışım bir liman, içim kıyamet benim.

Dağlar bile eğilirdi bu yükü görse eğer,
İnsan sustukça aslında dünyayı yermiş meğer.
Bir bakışım bin feryada, bin isyana değer,
Gözüm bir sükût, közüm kıyamet benim.

Gönül heybem dert dolu, döksem sığmaz dile,
Sabır taşı çatladı, dönüştü kor bir küle.
Bilmeyenler sanar ki ömür geçer bir gülle,
Yüzümde sükût, izimde kıyamet var benim.

Karanlık sarmış dört yanımı, ışık kar etmez,
İçimdeki feryadı, hiçbir sağır işitmez.
Yaralarım derindir, merhem sürsen kâr etmez,
Tebessümüm sükût, sitemim kıyamet benim.

Dost sanılan dillerde hep aynı boş teselli,
Yüreğin yangınını kimse etmiyor belli.
Yorgun düşmüş ruhumun hali zaten besbelli,
Sabrım bir sükût, kahrım kıyamet benim.

Bir yanım derya deniz, dinginlikle boyanmış,
Bir yanım volkan olmuş, ateşlerde uyanmış.
Bu nasıl bir imtihan, can boğaza dayanmış,
Rengim bir sükût, kanım kıyamet benim.

Suskunluğun içinde kayıp huzur ararım,
Her gece dertle dolar, kalemimi kırarım.
Kendimden başka yoktur, sığınacak bir yarım,
Ömrüm bir sükût, sonum kıyamet benim.

Garip Murat der ki; suskunluğum derinden,
Bir feryat yükselir ki sarsılır yer yerinden.
Kimse anlamaz bu garip halin kederinden,
Dilimde sükût, halimde kıyamet var benim.