Gülümseyemedik... Şiiri - Nusret Aslan

Gülümseyemedik hiç bir zaman, müjdeli bir edayla.
Ardında kaldık hep düşlerimizin.
Utancımız cezamız.
Oburca sevişmelerimiz, ayıbımızın bedeli.
Sokaklardaki yalnızlık,
hep aynı rayda gelen giden bir kara tren misali.
Ne mutlu ne de mutsuz.
Coşmadık hiç bir baharda, kahkahlı bir müjdeyle.
Sokaklarda ne mevsim, ne ağaç, ne çiçek, ne de kuşlar var.
Kaybolmuş sanki mevsimler.
Herşey zamansız.
Özlüyoruz Nisan yağmurlarında güneşin altında ıslanmayı.
Gözler yorgun, yedi renk gökkuşağını aramaktan.
Unutulmuş Bahara müjdeci tomurcukların çiçeğe durması.
Senfonileşen kuş cıvıltıları,
tutkulu hazan aşkları gibi.
Hep aynı yol ve yalnız.
Şehrin ışıklarına karşı, gecenin yağmurunda hafifçe ıslanarak,
düşbazı olduk zamanın.
Yürüdüm, karanlıkta.
Evimin istikametine doğru.
Hep yalnız ...