Gülüm.... Şiiri - İbrahim Tetik

Atsam kendimi çöl'lere,kalsam susuz,
Sen yoksun diye artık,umut'lar da umut'suz,
Sevmiş bir kere gönül,ne yapsın masum ve suç'suz,
O gönül benim,suç'lu benim be gülüm.....

Biliyorum çoluk,çocuğ'a karıştın,artık nafile,
Ama susturamıyorum,yakınıyor,haykırıyor,geliyor kalbim dile,
Bende sana açılıyorum,bunların umut'suz olduğunu bile bile,
Umut'lar belki dile gelir,diyorum be gülüm.....

Avunuyor bu kalbim,eski hatıra'ların hatırına,
Odak'lamış kendisini sevgine,bakamıyor sağına,soluna,
Sensiz'lik iyice beliriveriyor,kalınca yalnız başıma,
Yalnız'lığa böylece alıştım,be gülüm.....

Feryat,figan'lar kopuyor içim'de,
Durduramıyor,susturamıyorum,hiçbir şekil'de,
Diyorum kaderim'de,bu şekildey'miş,çilem'de,
Çekmeye alıştım artık,be gülüm.....

Gün'ler bana,sene'ler kadar uzak,
Sanki her bir zaman,kuruyor bana bir tuzak,
Sensiz'lik dünyam'da,olmuş salkım saçak,
Ne yapayım? ,buna da alışırım be gülüm.....

Saçım'da sayısız,belirmiş beyaz kıl'lar,
Artık benim'de,dünya'dan gitmemi istiyor yıl'lar,
Her bir anımı,hatıraların'la dolduruyor zaman'lar,
Bir türlü aklım'dan,çıkmıyorsun be gülüm.....