Gülşen Polat Şiirleri - Şair Gülşen Polat

Yakının öldürür, yakar uzağın,
Sana gelmem ki yâr çoktur tuzağın,
Kaymaz karda bile gönül kızağın,
Dert senden gelse de, derman Hak’tandır.

Gel desen gelemem sonum olursun,

Hüzün kokuyorsa her gidiş Kan sızıyorsa yürek çatlaklarından Tadı kalıyorsa dilinizde Üstünüze giydiğiniz kelimeler suçsuz Bu kadar kirlenmişken sevda dedikleri Dünyanın kirliliğini kim takar Acının ve gözyaşının rengi her yerde aynı İklimler kargaşaya düşmüşse Alın teri ucuz ve satılıksa Çekilmez oldu hayat Herkesin eksik kalan hikâyesi Doludan kaçarken yağmura tutulması Duyarsızlığı bahanelerle süsleyip Kan ve zulüme göz yumması Barışı menfaatlere peşkeş çekerken Derin uykularda kaldıysa us’unuz Algılamıyorsanız kirlenmişliği Dünya kan gölünde yüzüyorsa Rahatınızı bozmuyor Ceplerinizi doldurup, el ovuyorsanız Susun; Konuşup kirletmeyin masumiyeti Hayatın ellerini pervasızca bırakmışken Kan ve ölüme körse gözlerin Ağlıyorsa ana ve çocuklar Kalem yerine Çöpten ekmek topluyorsa yumuk eller Omzunda taşıdığı boya sandığına Saklanmışsa hayaller Adalet bunun neresinde Hep acı mı olacak yükümüz Hayallerimizi süsleyen Barışa göçümüz olduysa yalan Firaktaysa yürekler Her şeye eyvallah edip Kayıtsız razı oluşlar varsa Kendinizi hayatın içinde görmüyorsanız Nerde kaldı insanlığımız GÜLŞEN POLAT

Beni gözlerin değil Acı sözlerin vurdu Öyle yorgunum ki Sıkıştığım ateşten çember Dışına çıkamayıp Bir adım öteye gidemediğim Bir yanımda yardan uçurum Öteki yanım vurgun Ölümü kucaklarken güneşim Ne sana ne de kadere olmadı sitemim Ben hayalinle yaşarken Sen umuda kara duvaklar giydirdin Alnından öpmeye kıyamadım Sen yıldızları toplayıp dudaklarından öptün Munzur aşkına Dilde bu kadar beleş mi harcanıyor Kalpler kıtlık mı yaşıyor gerçek sevdalara Oysa Sevda sözde değil yürekte olur Bilir misin Bir sana secdeye durdu yürek Bildiği tek dua ve mabettin Kalem senli şiirlere uşaklık ederken Öyle bir çelme taktın ki Diz çöktü gülüşlerim GÜLŞEN POLAT