Gülmeyin Şiiri - İzzet Gayretli

​Neye üzülüyorum, biliyor musun?
En çok değer verip sevdiklerim sırtımdan vurdu ya, ondandır tüm hayal kırıklığımın sebebi.
​Üzülme deme bana.
Ben üzülmeyi çoktan bir kenara bıraktım. İçimdeki ben, ben ile savaşıyorum yıllardır; ne yenildim, ne de yendim.

​İçimde ölenler var, ama içimden çıkarıp defnedecek bir yer bulamıyorum. Bundandır matemim, yasım.
​Aslında kalp kırıklarımın mimarı benden olan benler.
Hiç kimsenin bir suçu, bir günahı yok, biliyorum; ama yakıştıramıyorum benden olan benlere.

​Yaşıyorum sandığım şu dünyada ölüden bir farkımın olmayışına ve de yok sayılmışımın yokluğunda can çekişiyor ruhum ve tüm bedenim.
Artık yalnızım; kalabalıklar içinde yalnızım.
​Dört duvar arasına düşmüş gibi ağlıyor bende ki benliğim.
Teselli etmiyor benden olan benliğim. Ondandır sessiz ağlayışlarım, ondandır asık suratımın sebebi. Ondandır.

​Gülmeyin bende ki perişan hallere, gülmeyin, gülmeyin.

​İZZET GAYRETLİ
T.R.05.06 2013