Güller Soldu Şiiri - Deniz Önderoğlu

Güller soldu
Gözlerimin pınarından akan yaşlarla besleniyorlardı oysa
Ağlamanın verdiği hüznü unuttum artık.
Dünyanın ortasında
Kaderin oltasında çırpınan bir balıktan başka bir şey değildi
Yaşanılan hayatlar
Bir nefes sonrası bilinmezlikti, daha fazlası değil
Yokluğun değil
Sessizliğin acıtıyordu, paslı çivilerin ortasındaki kalbimi
Soluyordu güller, susarken ağaçlardaki bülbüller

Sesin geldi birden kulağıma
Sessizliğinle karanlıklaşan dünyama
Bir güneş doğdu aniden.
O sesti bana hayat veren, bu lanet dünyaya katlanma gücü veren
Bir yediveren gülün dallarındaki tomurcuklar gibi
Açıldı kalbimin kapıları, sonuna kadar
Bir daha kapatma bu kapıları ey yar.