Gülizar Şiiri - Devrim Ser Çindemir

İnsan dediğin değiştirir yaşadığı çevreyi
Kendine yer açar,
Güzellikler katar sorgusuz.
Saksıya çiçekler dikip duymaya çalıştı kokusunu,
Çöp kokularından ayırarak.
Ve bir oda daha ekledi Allaha sığınarak.
Gülizar aza kanar.
Sarar bebeciklerini topladığı hurdalarla.
Besler iki can parçasını,
Pis kokulardan uzaklaşıp, bebeciklerini koklar ara ara.
Biri Selan,
Diğeri Osman.
Biri bir,
Diğeri iki.
Gülizar’a sorsalar
Yaş farkı ne diye,
Der, sütüm kesilmedi ki.

2007 Ekim 31
Eller yıkanmamıştır henüz.
Bebecikleri uyurken koklar Gülizar.
Ek bölümde harlanmaktadır soba.
Lastiklerin yanarken çıkardığı ses
Korku salmıştır çoktan.
Ama bu korkuya alışmıştır Zade.
Alışmakla kalmaz
Bir de çaydanlık tutuşturmuştur üstüne.
Taze dem kokusu tane tane damlamıştır,
Naylon duvarlarda, tavanda.
Osman cigarasını savurur.
Bir küçük el arabası alsam,der.
Ne plastikler naylonlar toplarım.
Buraya gelene kadar
Kaç el karıştır,der
Şu kadarcık çöpü.
Zade dede görmüş,bitirmiş adam.
Yorgunluğunu dinler sedire uzanmış.
Düşünür görünüp kestir ara ara.

Gülizar çayları koy.
Ört bebecikleri üzerini.
Sıcak olduğuna bakma, soba söndü müydü?
Vahşi köpek gibi ısırır soğuk.

Gülizar çayları koyarken
Bir kıvılcım sıçrar.
Her gün ateşi seyrettikleri delikten.
Söndüreyim diye fırlayınca Zade dede
Alevin içine düşer dem kokusu.
Düşen soba kusmuştur tüm alevini.
Bir anda parlayınca ortalık
Açıkta kalmışlardır.
Üzerlerini dağlamaktadır erimiş naylonlar.
Ve iki oda erimiş naylondur yerde.
Bebeler gelir aklına Gülizar’ın
El attıkça ellerine yapışır erimiş naylonlar,
Osman yanıklarının acısını unutup
Ne bulmuşsa çevrede
Dağıtır alevleri öbek öbek.
Hıçkırık olmuştur
Gülizar’ın içinde iki bebek.
Yaşını sorsalar
Sütüm kesilmedi ki der, Gülizar.
Karaman Belediye Çöplüğü
Tek sütunluk küçük bir haber;
Gülizar aza kanar.

02.08.2008 Çivril
Devrim Ser ÇİNDEMİR