Gül Verdim Diken Verdi Şiiri - Ege Dere

Bazen sabahlar, geceye benzeyebilir. Işık vardır ama ısı yoktur. İnsan uyanır ama içinde bir şey hâlâ uyuyordur. O sabahlardan birinde pencerenin önünde oturuyordum. Rüzgâr perdeyi hafifçe aralıyordu. Gökyüzü griydi, ama gri bile değildi aslında. Rengin bile anlamını yitirdiği günler olur ya, işte öyle bir gündü. Çayın buharı yüzüme dokunmuyordu, sadece yükselip kayboluyordu. İçimde bir gül vardı o gün. Ne zaman filizlendiğini bilmiyorum. Belki bir şarkıda, belki bir bakışta, belki de yalnızca bir kelimenin içinde. Sessizdi. Kimse duymuyordu, ben bile bazen unutuyordum onun varlığını. Ama oradaydı. Derinde. Sessiz. Ve derin. Bu gül, ışığı sevmiyordu. Hep karanlıkta açıyordu. Belki de bu yüzden, hep geceye benziyordu içim. Gülün yapraklarında ne bir isim vardı, ne de bir hikâye. Ama bazen, durduk yere bir mısra düşerdi aklıma. Sebepsiz. Kelimelerin anlamı olmazdı. Sadece içimde bir yer yanardı. Küçük, sessiz bir yangın. Bir gülün solarken çıkardığı ses gibi. Ben ne birini bekliyordum, ne de bir yere gidiyordum. Ama yürüyordum. Sokağın taşları ezberimdeydi. Rüzgârın yönünü bilirdim. Kedilerin hangi saatte hangi duvarın üstünde duracağını bile… Hayat, küçük detayların ağır bir sessizliğiydi. İçimdeki gül de o sessizliğe dahildi. Zamanla şunu anladım: Herkesin içinde bir şey sessizce büyür. Kimsenin bilmediği bir şey. Ve bazen, bütün bir ömür, sadece onu anlamaya çalışmakla geçer. Benimki bir güldü. Başkasınınki bir yara, Ya da bir kelime belki. Ama hep aynıydı: Sessiz, derin Ve kimseye anlatılamayan.