Gül-nıkab Şiiri - Affânînin Keşkülü

Kızıltepe'deki can û cânânım,
Vakit senin vaktin, yürü;yol senin..
Görenler mest olur şah-ı cihanım,
Teveccüh û edeb senin, hâl senin.

Şarâb-ı la'linle mest olmuş aşık,
Aklını yitirmiş fikri dolaşık.
Sohbet-i cânânla buluna mâşuk;
Sühan-ârâ kelam senin, dil senin.

Leyl û nehâr şarib-i vech-i pâki,
Akdaha lebinden sunuyor sâkî,
Ol gül-i zemin-i Halela'daki;
Bade senin, kadeh senin, el senin.

Kokunu emanet almış güllerin,
Onların elinde senin ellerin,
Günbed-i hadranda bitmez dalların,
Gül-gûn û gül-nikâb; bağ û gül senin.

Seyda Camiinde mehrine akar,
Füyûz û nisbet-i cehrine akar,
Gavvas olmuş alem bahrine akar,
Gevher senin, umman senin, sel senin.

Arı senin, kovan senin, bal senin.
Nağme senin, makam senin, tel senin.
Doğu batı senin, sağ û sol senin,
Affani eydürem canım al senin.