Gül-i Handân Şiiri - Mustafa Atiş

Üç gül büyüttüm gülzârımda;
Biri soldu, talan oldu
Biri öldü, yalan oldu
Biri kaldı, Gülhan oldu

Birinci Gül

Kalbim emekliyorken aşklara adım adım
Delikanlı çağımda gonca güle rastladım
Gençlik heyecanımla tozpembe hayallerim
İlk defa dokunmuştu bir yüreğe yüreğim
Belki de sevda değil, endamına vuruldum
Büyüdüm, akıllandım, olgunlaştım, duruldum

İkinci Gül

Güllere ağıt yaktım, hem o yandı hem de ben
İçimde aşka dair bir mezar kazılırken
Sustu hazin yürekler, buz kesti hayallerim
Biz hazan mevsimiydi yalnız kaldı ellerim
Bazen nazlı bir güldü, mutluluk doldu hülyam
Bazen mimoza oldu sarardı hayal dünyam
Cesaretsiz bir aşkın hicranı yaktı beni
Gül-i Handân’a kadar yalnız bıraktı beni

Üçüncü Gül

Gül-i handân; muhacir köyün prensesiydi
Bana mutluluk veren kaderin cilvesiydi
Aydan bir parça koptu, gözlerime ay oldu
Süsledi her yanımı yüreğim saray oldu
O benim son gülümdü, yuvama sultan oldu
Hayatıma eş oldu, gönlüme Gülhan oldu