Gül Goncasıydı Şafaklar Şiiri - Bekir Uğ ...

Gül goncasıydı şafaklar.
Tepelerde
Taze yapraklardan yansırken
Güneşin ilk ışıkları;
Sana uçarak koşmak hevesim
Ve göresim geldi içimden.

Bir tuhaf bağlantı vardı
Gönlüm ve beynim arasındaki geçitte.
Sen aşkımı saçma bulmuşken
Ve ben sana böylesine tutkuluyken,
Arkadaşlık
kardeşlik mi aranmalıydı bu çizgide.

Belki de.
Evet evet
Senden uzak kalınmamalıydı.
Gerekirse
böyle algılanılmalıydı.

O halde ben bu kızılcık sabahında
Sabah yıldızının ısrarıyla
yelesinden tutunup rüzgarın
Kardeşime mi koşuyordum
Arkadaşıma mı?

Oysaki
Arkadaşlarım kimbilir nerde,
Kerdeşlerim
koynundaydı eşlerinin.
Bense hasretindeyim
Hiç unutamadığım gözlerinin.

Sana uçarken, arıları kıskandım,
Çiçekler hiç itiraz etmiyorlardı
alınan polenlerine,
Bülbülü kıskandım
gülü,
Nilüferlerle suyu,
Özlemim arttı karın kardelenlerine,
Ve yine gözlerine.

Ben
Neden böyle zincirini koparmış
bir deniz dubası gibi başıboş sürükleniyordum.
Kendi kendime nasıl böyle
Gelin- güvey olmuştum.

Ya bu onca işkenceleri savuştururken
Hastalanan kalp,
Neden yerinde durmuyordu
Ve kıpır kıpırdı.
Demek yeni bir işkenceyi hak etmişti.

Oh olsun yürek sana
Sen bu yaşında utanmadan
Aşık olursan arkadaşına,
Daha neler gelecek başına.
Bak girmişsin kırksekiz yaşına.

Şimdi sen itiraz edersin belki de
Belki de dersin ki
'o beden yaşım'
'Ben hiçbir zaman sevgiyi
Böyle dolu dizgin ve delice yaşamadım
O zaman
Ben onsekizimdeyim.'

Belki de haklsın.
Afferin
Seni kutluyorum kalbim.
Anlaşıldı
sen bu işkenceye razısın.
Hiç vazgeçme o zaman
Şimdiler de olmazsa
Öldüğünde mutlaka anlaşılırsın.