Gül Goncası Şiiri - Zekeriya Hakan Özkan

Toprakla olan münasebetimi bitirdiğim günden beri savruluyorum sana gül goncası
Sen ki üstüne rahmet yağdığında büyüyüyüp güzelleşen güneşe baktıkça olgunlaşan
Kokusunu aşktan asilliğini allığından alan gizli mabedim hasretine bir çare kaldım
Daha fazla dayanamadım koptum yerimden yurdumdan ilk fırtınada sana geldim
Vazgeçtim yaprağımdan dallarımdan bir kör makasla budandımda sana geldim
Dağladı içimi dinmek bilmeyen hasretin yollarında döküldü tek tek tohumlarım
Biliyorum olmayacak duayım ben sana sen yinede amin de belki kabul olurum kaderine
Çevir bana yüzünü ve ne olur bir seher vaktide benim için aç goncalarını.