BEN GELDİM ESKİ GÜNLERİM
Ben geldim eski günlerim, yaşım geçmiş, belim bükülmüş.
Kalbim, hüznün mateminde, bin bir acılar ile geçilmiş.
Badeyi aşk ile içerken gönül, cürmüm bir yok hale düşmüş.
Genç hali bitmez sanırdı nefsim, dizlerim yollara küsmüş.
Anılarım boynu bükük, üç beş hasbihâli yol gözlemekte.
Biliyorum, tepesine çıktığım ağaç, tekrar çıkmamı beklemekte.
Kurutmuş kendini kiraz ağacı, boynu bükük durmakta ötede.
Tek tük köşelerde kalmış, Arnavut kaldırımlarının parke taşları.
Bir tenhaya düşmüş, kuytu köşeye gizlenmiş, oynadığım oyunlar.
Ve derinden gelmekte, kulağımı tırmalamakta, çocuk seslerimiz.
Bir topun arkasından koşmalarımızdan, yerlere düşmüş terlerimiz.
Bir hayli yaşlanmış, onca altında muhabbetlere daldığımız sokak lambası.
Feri bitmiş cılız ışık vermekte, belli ki yalnız kalışındandır teslim olması.
Tenhalaşmış misket oynadığımız sokak, bahçeye kaçan top bizi beklemekte.
Kurumuş sokak çeşmemiz, akmaz olmuş suyu, parlaktı kararmış kurnası.
Ben geldim eski zamanlarım, üç beş hasbihâl ile yâd edelim eski dostlarımızı.
Nasılsa durmuyor zaman, gitmekte ise vuslata doğru, eski muhabbetleri anmalı.
12.10.2017
İLHAN KESKİN
