Ne zaman geldik bilmiyorum bu şehre,
Ne zaman kapıldık sokak seslerine,
Şu ırmak var ya hani Seyhan olan ismi,
Hani üstünde yaşayan bir taş köprü.
Ayaklarım adım adım atarda üstünden,
Sevda geçer anlatamadığım yüreğimden,
Ne zaman geldik bilmiyorum bu şehre,
Bir hayal var beni burada her gün öldüren.
Şu kalabalık şehir karıncadan ibaret,
Hani arabalardan şehre dökülen nefret,
Bir Minibüsçünün elinde kırılmaz haydar,
Burada gitsen de hiç bitmeyen yollar.
Baş eğer eski köhne konak yorulmuş,
Tarihinde kim bilir neler görmüş odalar,
Bir sarışın mavi gözlü ipekten kız inmiş,
Ondan yıpranmış bu konaktaki damlar.
Balık avlar köprü üstünde varoşlar,
Uğramaz buraya kıştan sonra bahar,
Ah! o güzel yok mu beni terk edip giden,
Duydum bensiz her gün oturup ağlar.
Ne zaman geldik bilmiyorum bu şehre,
Sanırım ikibinonsekiz di bir Sonbaharda,
Bir yorgun şair geldi bu otobüsle işte,
O gün bugündür geçmez bir sızı içinde.
Özdemir Koca
