Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
Sessz Adaletin Kökleri
İntikam almadan oturdum, bir ağacın gölgesinde
Ve izledim:
Yapraklar düşüyor, dallar kırılıyor, rüzgâr savuruyor
Ama kökler suskun
Toprak altında bir tarih biriktiriyor.
Hiç beddua etmedim,
Çünkü ateş yağdırmak yerine yağmuru bekledim;
Her damla, bir hesap sorma biçimi.
Geceleri yıldızlara sordum:
İlahi adalet dediğin gökyüzünde mi yazılı, yoksa insanın içinde mi?
Bir çocuk gibi bekledim cevabı,
Avuçlarımda sımsıkı tuttuğum kum taneleriyle.
Zaman geçti, kumlar aktı
Ama acı, bir çakıl taşı gibi avcumu deldi.
Onlar ki yaptıklarını unuttu, gülüşleriyle geçtiler sokaklardan
Oysa ben, her adımlarının izini sildiğim taşlara bir çiçek ektim.
Toprak bilir:
En sessiz intikam filizlenmektir.
Ve bir gün,
O taşların arasından yükselen sap,
Gökyüzüne bir mektup yazacak
Affetmek, unutmak değil, yeniden doğmaktır.
İçimde taşıdığım acı, bir nehrin dibindeki çakıl
Her dalga vurdukça yuvarlanıyor, kenara itiliyor
Ama bilirim ki suyun şefkati, taşı bile inceltir.
Yıllar sonra o çakıl, kum olup kıyıya vurduğunda
Anlayacaklar mı bilmem
Deniz asla unutmaz
Sadece öğütür, sadece dönüştürür.
Bir gün, yaptıklarının ağırlığını sordum rüzgâra
Ve estiğinde, yaprakların üzerine düşen gölgeleri gösterdi.
Gölgeler ki asla yalan söylemez:
En karanlık izler
En çok ışık alan yerlerde belirir.
Suskunluğum, o gölgeleri besleyen toprak oldu
Ve biliyorum, köklerim bir gün güneşe değecek.
İlahi adalet, düşen her yaprağın ardından yeşeren tomurcuktur.
Ben ki köklerimi sularken gözyaşlarımı kullandım,
Şimdi dallarım göğe dokunuyor
Sessizliğim, yıkılmaz bir ormanın ilk tohumu
Ve biliyorum, rüzgâr en sert esişini bile unutur
Ama toprak, asla kaybetmez hatıraları.
