Gruplarınızı Görmek İçin Üye Girişi Yapın
VAZGEÇMİŞLİĞİN BOŞLUĞU
Kaza yapmış bir şoförün
Girdiği şoktayım sanki.
Boş gözlerle bakıyorum etrafa.
Kim kime çarpmış kime ne olmuş
Anlamıyorum.
Acı bile duymayacak kadar
Beynim donmuş âdeta.
Güneş doğuyor
Gece çöküyor
Niye oluyor ne zaman oluyor
Bilmiyorum
Hücre karanlığında
Mahkûmun bilmediği gibi
Saatin kaç günlerden ne olduğunu.
Ben de bilmiyorum.
Kaç hafta kaç aydır
Gülmüyorum.
Rotasından vazgeçmiş bir gemi gibiyim.
Gidecek bir yeri
Sığınacak bir limanı olmayan.
Ummanın ortasında
Amansız
Bir o kadar zamansız
Dalgalara bırakmışım kendimi.
Kim nereye sürüklerse
O tarafa gidiyorum.
Gittiğimi bile bilmeden.
Günden güne bitiyorum
Bittiğimi bile bilmeden.
İçimde, vazgeçmişliğin
Büyük ve derin boşluğu.
Bir kaybedişin
Bir yenilmişliğin
Karamsar loşluğu
Manasız kelimeler gibiyim.
Özne var yüklem var
Ama anlam yok.
Varla yok arası
Bir hiçliği yaşıyorum.
Bu aralar ruhumda
Hep bu hiçliği taşıyorum.
Bir çabam yok artık.
Hiçbir gayretim.
Ne hayal kırıklığım var
Ne de bir hayretim.
Yumup gözlerimi
Bekliyorum.
Rüzgârın önünde savrulan
Kuru bir yaprak âkıbetinde
Bırakmışım kendimi
Savruluyorum.
Sürüklendiğim ateşlerde
Kavruluyorum.
Hasan Hüseyin YILMAZ
