Gri Evler Şiiri - Behzat Yel

GRİ EVLER

ateş yağıyor bu gece gökyüzünden
ve hepsi aynı renk evlere düşüyor...
gri evlere

her şey o kadar yeni ki eskinin içinde
közlenmiş et kokusu sarmış her yeri
alışılmamış bir iştah matemde bu gece
yutuyor ne varsa umuda dair

ne zaman mekan değiştirsem
gecem başka bir karaya bürünüyor
insan inanamıyor işte
inançsız kesilirken tüm resimler

dünya tüm dertlere yetecek kadar geniş mi ?
dağlar, ovalar, denizler ve okyanuslar
ben neden sığmıyorum dünyaya bu gece?
kesin dünyadan taşan uzuvlarımı

ne kadar acı, o kadar insan
dertle ölçülüyor adamlığın ederi
boş bomboş o kadar taş yürekler içinde
her gün filizlenmeye yüz tutar keder otu
ve acıyla beslenen zehirli sarmaşık kirpiklerim

ben yaşarım ben yazarım
' şair burda ne demek istemiş ' ahkamları dolanır lüks konaklarda
aranır kelimelerde ne dediğim,
teraziye koyar bir bedbaht beni ve kelimelerimi
nasıl da yanar kefeler , bedenler ve kağıtlar
zümrüt döşeli şöminelerin bağrında

akıl ermiyor mantık ölürken bu gerçeğe
bilim çaresiz ben çaresiz bu gecede
' niçinler ' arasında debelenir kanlı yürek
uzaklardan el eder' kader ' gel gel diye
yamacında güller ' serap ' olurken

ne avutur artık özlemle köz olmuş beni ?
bir ben ki ' tuğlaları ' camdan bir yürek
islerle çevrili sınırlarım
gündüze inat hep karadır bedenim

' yara ' içinde yara seçmek acizliği
bir aşağılık ruh hali , bir bencillik
' başka yaralarda var ' tesellisi
bu öyle bir çıkmaz ki
ateşler sarmışken her yeri
yine ateşte aramak dermanı
işte tam da böyle açıklar dertliler geceyi

ötenaziyi kabul etmeyen acılar canımda
ruhumu aştı, bedenden öte amansız sızılar
tırnaklarım acıyor , saçlarım
dokunduğum her nesnede binler ah
bitmek bilmeyen bir ölüm her eylem artık
hüzne bulanır gülümsemeler
illa da kırık bir yanım

gördüğüm her yer sancılanmakta
bana dönüşür her şey saatler gece yarısını geçerken
aklar karalara
ondan mı ayı yuttun bu gece Ankara ?
ondan mı benim gibi karasın bu gece Ankara ?

dedim ya
bu gece gökyüzünden ateş dökülüyor
hepsi aynı evlere düşüyor
gri evlere...