muhanmmet faruk koca
Bazen kelimeler düğümlenir de anlatılmaz o şehir,
Kim bilir kim var kim kalmış?
Nerede yitirdim kendimi hiç bilmem Ankara’m,
Yalnızlığa vurgun şehrim,
Kim bilir ne haldesin nerdesin?
Kaybettiğim benliğimin içindesin bilirim,
Bazen gözyaşımın aktığı yerdesin,
Kaf önce hafif hafif düşüyorsun sonra
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Devamını Oku
kızıl kızıl dağılıyorsun elimde kalıyor iki nokta
atıp kırmızı bir gül kalbimin tam ortasına
kaçıyorsun mevsimlerden mevsimlere
tahtı çalınmış bir padişahım oysa
kayboluşunu arayan hesapsız yolculuklarda
Öylesine sevdim ki seni Ankara; olduğun gibi sisli kış günlerinle, ayazınla, çamurunla, karınla sevdim.
Tozlu yollarında yürümeyi, kocaman soğuk binalarını, baktığın zaman kucaklayan yeşilini sevdim. yeşille süslenmiş parklarını, ışıklarını sevdim, kıvrım kıvrım bozuk yollarını ben sen de kendimi sevdim Ankara...
Olduğun gibisin ne kof bir heybetin var insanı çeken, kandıran ne de yalanın...Seni sen olduğun için sevdim Ankara...
Tebriklerimle...Selam ve saygılar..
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta