Bu dünyada vaktim saatim doldu
Alıp yüreğimi bir meçhule gidiyorum
Attım kendimi bir Nehir’in serin sularına
Sen Nehirdin uçsuz bucaksız umuda akan
Dağ, vadi ova durmadan çağlayan
Bense bir su damlası, tek başına yaşayan
Hayat buldum sularında, kucağında
Masmavi gökyüzünün altında,
Suyunda yüzdüm, sırt üstü yattım
Geçtiğin yerlere hayat verdin
Umut verdin sebzelere, meyvelere
Bir gün geldi çattı ayrılık
Umudun okyanustu, ulaştın kucaklaştın
Sevinçten ağlıyordu kahverengi gözlerin
Ben o kahverengi gözlerden damlayan
Bir gözyaşınım, gözlerine veda eden
Düşmemek için yanağına
Sıkı sıkı sarılan gözünün yaşı
Çok yıllar yaşadık göz pınarlarında
Ne fırtınalı vadilerden geçtik
Güneşin altında kaldık, sulara daldık
Yağmur ile beslendik çoğu kez
Sen ağlama diye, ben düşmeyeyim diye,
Seni en kötülerin kötüsünden kurtarmak için
Geceleri korkudan birbirimize sarıldık
İşte şimdi veda vakti
Gözünden düşürdün beni
Bensiz hayatında mutluluklar dilerim.
23.09.2008
Veysel Karani TabakKayıt Tarihi : 23.9.2008 23:10:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!