Gözün Aydın Şiiri - Veysel Eraslan

Dalım da kuruttun ışkınım yaktın
Közde kül kalmadı yar gözün aydın
Gittin gurbet ele yalnız bıraktın
Bana yol kalmadı yar gözün aydın

Dağlara gül ektin gönlüme diken
Kız iflah olur mu derdini çeken
Lale sümbül gibi boynunu büken
Kulda hal kalmadı yar gözün aydın

Ne ise feleğin benimle kastı
Bülbüller baharda sesini kıstı
Hercai arılar kovanı astı
Gülde bal kalmadı yar gözün aydın

Yol sorulmaz gidecekse yolcuya
Dilekçe yazdırdım arzuhalciye
Bin bir umut ile gittim falcıya
Dedi fal kalmadı yar gözün aydın

Göklere ulaştı feryadım ahım
Seninle şenlenir dedim sabahım
Sana derim sana ey mihri mah’ım
Gözde sel kalmadı yar gözün aydın

Perişan halimi dostlara yazdım
Kazmasız küreksiz mezarım kazım
Veysel’i sorarsan canımdan bezdim
Bende dil kalmadı yar gözün aydın

23-5-12
Veysel ERASLAN
Yozgat