Gözümün Nuru , Sessizliğe

“Gözümün Nuru, Sessizliğe”
—bir mektup
Sevgili,
gözümün nuru…
Bu mektubu sana değil,
sensizliğe yazıyorum.
Zira sen, artık sadece hayalimde muntazaman süzülen
bir nisan yağmuru kadar yakın,
bir buzdağı kadar uzaksın bana.
Yanmış yüreğimin feryadına naçar nisan yağmurları

Alacakaranlık harına döndü yüreğimden sessizce dökülen kelimelerim,
naçar cümlelerimle anılarımı çağırıyorum geriye.
Ufukta şafağım her ağardığında,
yüreğimin buzları felaha hasret eriyor.

Bilmiyorsun belki de…
Sensizliğin en çok sustukça bağırıyor içimde.
Elveda dedin bir vakit,
ve ben o günden beri
peşimden gelen hüzünlerimle konuşuyorum.
Solan gönlümün kıyısında
bir dua gibi tutuyorum adını.
Anılar çarkında dönüp dururken,
Kendime / kendimce sual ediyorum:
“Yoluna düşsem yeniden,
bulsam seni en başta,
ferahlar mı / huzura erer mi elinde titrek kalbim?” bilmem…
Yaralarımı saklamadım senden,
çünkü onlar da seninle var oldu,
seninle kanadı/seninle kabuk bağladı.
Ama Yaradan’ın aşkıyla
bir nebze sarmayı öğrendim belki,
ya da öyle sandım/ kendimi kandırdım belki de.
Gözlerim minnetle dolu,
ama dolan her damla
senin yokluğunla ağırlaştı.
Ve şimdi…
sessiz, sensiz, solgun
bir hayalinle yaşıyorum.
Bu mektup, belki sana hiç ulaşmaz.
Ama ben yazdım.
Çünkü söyleyemediklerimiz,
bazen en çok şiirdir.
Bazen en ağır sükûttur kalbe
- Gönlünün kırık / kırk yerinden,
bir zamanlar “biz” diyen biri./
hiç ben demeyi beceremedim ….

Vesselam

#hay 25 nisan 2025
#hay_hak