Gözlerinin Tenha Sokağı

Sen yoksun mesela yok olasıca dünyada,
Ve ben hayatta çayımızın deminde,
Buharlanan gözlerin sinmiş mesela.
Tam saydı bizi bu sevda.

Sen arda kalan soluğumda,
Anladım ki sebebim sen olmayınca.
Yok sayılmış,
Yokluğunda seni bulduğum herşey.

Sana ilgisizliğim,bize eksikliğim,
Aşkın hikâyesi kadar çok.
Seven ağladı diğeri ağlattı.
Bir kalp kanadı bir kalp harcadı.

Ektiğimizi biçmek zor geldi özüm.
Ancak ekeceğimiz meyvelerimiz,
Her zaman içimizi acıttı,
Ve bir de gözlerinin tenha sokağı.

Ne bir kişi istedi,
Ne de bir tek olma hayali,
İğneledi bedenimizi.

Dertleştim bedenim ile.
Anlattım düşüncelerim ile.
Her defasında bozulan benliğim,
Bu sefer bozulmadı kendim ile.

İnsan nasıl arasını bozardı ki kendi kendi ile.
Nasıl anlaşırdı ki anlatıyordu,
Kendini bilen düşüncelere,
Farklı dillerde ve yüzlerde...

Ve öylesine deli,
Delicesine fena bir şeydi yokluğun.
Yokluğunda o kadar şiir yazdım ki...

Tutturamadım kalemimi,
Kelimelere ve hecelere.
İşte öylesine anlatılmaz oldu,
Sanki bendeydi sonun.

Öyle güzel duygular kaplıyorduki dört bir yanımı.
Birisi bitiyor birisi başlıyor,
Seni bana getiren sevda sözlerin...

Ve bu çok fena!
Öyle sıcak bakıyor ki hayalin kalemime.
İstiyor sanki seni bana yaz diye.
Ne günlerim esti geçti de,
Her defasında sensiz hecelerde.

Kalbim elimde nöbet tutarken,
Ayazda kalmış gecelerde.
Sen ise bir şiir tutturmuş,
Sözlerinde beni fonlarında kendini katmış,
Ayrılığı ilân ediyordun.

Tam devrim sanıyordum,
Bizi bize bağlayan herşeyi.
Ateşin başına vurmuş,
Her ne kadar,
Katılsanda dibini bulmuş noktalara.

Anlatamam ki,
Noktanın bendeki anlamını.
Çizemem ki bir çok noktadan,
Gözlerinin tenha sokağını.

Hiç bitmesin hiçe sayılan herşey.
İnsin kalbinin derinliğine,
Bende kalan herşey...