Gözlerindeki Sonsuz Aydınlık

Bir akşamüstü
Güneş batmaya yüz tutmuş yine,
Batsam mı, batmasam mı diye düşünüyor...
Seni düşünüyorum...
O dalgalı saçlarındaki hırçınlık gelir aklıma,
Ve içim ürperir birden,
Ellerin karşımdadır ama uzanmaya korkarım...
Sözlerin gelir aklıma ve beynimde depremler olur...
Gözümden yaş düşer,
İçim yanar...
Güneş bana son kez göz kırpar,
Ve batar...
Bense içimden kendi kendime,
'Hayattan bir gün daha çaldım...' der ve gülümserim...
Derken,
Benim yıldızım çıkar.
Göz kırpar bana,
Gecenin karanlık yüzüne aydınlık saçar,
Aynı senin benim kalbimi aydınlattığın gibi...
Sonra yıldız kaşlarını çatar bana,
Karamsar olduğum için...
Aya dikerim gözlerimi...
Gözlerindeki parlaklık gelir aklıma...
Sonra ay ışığının sahte olduğunu anlarım,
Gözlerimi kaçırırım ondan...
Anlarım ki ayın sadece görünen yüzü aydınlık,
İçiyse sonsuz bir karanlık...
Senin gözlerinin ay gibi olmadığını anlarım...
Kızarım kendime...
Oysa senin gözlerin sonsuz bir aydınlıktı,
Ve bendeki karanlığı ancak senin gözlerin çözebiliyordu...