Gözlerin Kadar Güzel Olamadı Hayat Gözümde

Gitmek, beklemek kadar zor olmasa ölür müydüm hiç? Ya da seni sevmek.

Artık üzerimden geçecek yağmurlar.
Sabahlarım olur mu, olsa da sabahlarıma artık güneş doğar mı bilmiyorum.

Çocuk seslerini duyamayacağım, artık rüzgâra da dokunamayacağım.
Saçların da uzak olacak bana, ben mutlu çığlıklar atamayacağım.

...

Sen bilemezsin. Şimdi daha bir zor geliyor ayrılık.
Hele konuşamamak, ağlayamamak.

Gelenler bir daha uğramıyorlar.
Toprak Ana’nın o bildiğimiz sevecenliği de yok burada.

Üzerimde çiçekler açıyor, elimi uzatabilsem dokunacağım belki; ama ben kokusunu bile duyamıyorum.

Durmadan gece burada; ama ben uyumayı özlüyorum anlıyor musun?

...

Annem ağlıyordur fotoğraflarıma rastladığında. Belki özlüyordur da gelemiyordur ne dersin?
Peki sen de özlüyor musun beni, hatırlamak geliyor mu içinden?

Ben burada rüzgârı özlüyorum. Ben sabahları uyanmayı özlüyorum.
Ben seni özlüyorum. Annemi ve sevip sevmediğim kim varsa.
Ben yaşamayı özlüyorum anlıyor musun?

Dilimde geç kalmış dualar.
Gözlerin kadar güzel olamadı hayat gözümde.
Ve ben, sana yalan söylemedim hiçbir zaman.
Hepsi, zamansız doğrulardan kaçarken inanmanı istediklerimdi...

(2004 – Afyonkarahisar)