Gözlerimi Göğe Astım Şiiri - Selim Azizi

Bir zamanlar, herkesin güçsüz sandığı ama içinde kimsenin tahmin edemeyeceği kadar büyük bir fırtına taşıyan bir genç vardı. Bu genç, hep güçlü görünmek zorunda kaldı; çünkü çevresi, onun dayanıklılığını bir “zorunluluk” gibi kabul etmişti. Kimse “iyi misin?” diye sormuyordu. Kimse onun da yorulabileceğini düşünmüyordu. O ise bir gün, içinden “Benim de bir omzum yok mu yaslanacağım?” diye geçirdi. Yıllarca başkalarının derdini sırtladı. Herkes ona geldi; herkes yükünü bıraktı. Ama o, yüklerini taşıdığı insanların hiçbiri tarafından taşınmadı. Bir gün biri çıktı karşısına. Her şey daha güzel olacak sandı. İlk kez birinin omzuna yaslanabileceğini düşündü. Belki de uzun zamandır beklediği o "damla su” oydu. Ama gerçek çok daha ağırdı. O kişi bir omuz değil, "bir dağdı". Dağ gibi soğuk, ağır, suskun, acımasız. Genç yaslandığını sanarken, aslında dağı sırtına almıştı. O kişi onun omuzu olmak yerine, ondan daha çok şey aldı. Duygularını, merhametini, sevgisini, umudunu… Belki de en kötüsü: “Değerliyim” hissini. Genç, çölde kalmış bir insan gibi bir damla su bekledi. Ama o kişi bulut olmadı. Su olmadı. Gökyüzü olmadı. Bir gün genç, göğe baktı ve içinden şu geçti: “Her şeyimi verdim… ama bir damla bile geri gelmedi.” Sonra öfke geldi. Öfke, kırgınlığın en son hâlidir. Gencin içindeki bütün duygular — kırgınlık, acı, yorgunluk, yalnızlık — bir anda patladı: Dağa, gölgeye, buluta, yaşanmamış sevgiye, verilmemiş değere… Ve böylece şiir doğdu. O şiir, bir aşkın değil; bir hayal kırıklığının, bir yanılgının, bir umut çöküşünün, bir "ben kimseye yaslanamadım” çığlığının ürünüydü. “Geber.” derken bile aslında şunu diyordu: “Beni öldüren şey sensin. Benim içimdeki güzel tarafları çölleştiren sensin.” Bu şiir, birine duyulan nefretin değil birine duyulan aşırı sevginin bir ağırlığa dönüşmesinin hikâyesi