Göz Göze Gelemediğimiz Yalnızlık

Bazen bir kalabalığın ortasında gözlerin birini arar, ama kimse bakmaz sana o gözle. İnsan, anlaşılmamayı öyle derin hisseder ki, yalnızlık artık bir tercih değil, mecburiyet olur. Anlatmak istersin, ama cümlelerin hep boğazına dizilir. Çünkü artık kimse duymak istemez seni, herkes kendi gürültüsüne meşgul. Ne zaman içini dökmek istesen, ya konuyu değiştirirler ya da zamanın olmadığını hatırlatırlar sana. O yüzden konuşmamayı öğrenirsin. Anlaşılmamayı, gülerek geçmeyi, “iyiyim” yalanını ezberlersin. Çünkü bazı dertler ne bir dosta sığar ne de bir kağıda. Sadece içini kemirir, yavaş yavaş…

Ve bir gün aynaya bakarken fark edersin; yüzün sende kalmış ama ruhun başka bir şehirde yıllardır sessizce ağlıyor. O günden sonra insanlar seni tanımaz olur, çünkü sen bile kendini hatırlamazsın. İçin hâlâ konuşmak ister ama susmak daha az yorar artık. Herkese yakınsın ama kimseye ait değilsin. Ve o göz göze gelemediğin yalnızlık, en sadık arkadaşın olur.