Görünmeyen Kir Şiiri - Merve Osmanlı

O cuma namazına giderdi, ben kahveye.
O camiden çıkmazdı,
Ben eve bile toplanmazdım.

O ortamı bilmezdi,
Benim girmediğim ortam yoktu.
Onun içi rahattı,
Ben paranoyadan ilaç içerdim.

Onun kapısına gül, çikolatayla giderlerdi,
Benim kapıma, beni bekleyen arabalarla gelirlerdi.

Gel gör ki…
Ben, kalbimde iyi kal diye kaçtım senden,
O ise, senin yanında “temiz” görünsün diye
Seni miskinledi.

Ve ben seni safça severken,
Sen — onu severdin…