Görüneyim Şiiri - Ali Doğanay

Rùh-u Revân idim beden istedim
Tenime sarıldım ki, ben görüneyim
İçimde ki alem karanlık kaldı
Perdeyi açmadım ki, sen görüneyim

Bulanık bir akıl bataklığında
Feraset ararım ki, kul görüneyim
Günahın kokusundan arınmak için
Çamura belendim ki, kir görüneyim

Bir nefeslik can kadar umudum kaldı
Nefesi tuttum ki, var görüneyim
Nefes sendin, ciğer ona dar geldi
Üfledim ki artık, sen görüneyim

Bilinmez, bir cevher nasıl bilinsin
Bilir gibi yaptım ki, sır görüneyim
Varım yoğum ne varsa, bir toz tanesi
Koydum ki heybeme, var görüneyim

Yıkık dökük, bir divane geldim kapına
İstemem ki kapında, hor görüneyim
İçi boş bir gönül getirdim sana
Sen doldur, ben hep, boş görüneyim