Görmedin Şiiri - Yusuf Tak

Görmedin sana ilmek ilmek beslediğim sevgiyi yaşarken,
Bu dünyada yaşamamın nedeninin seni sevmek olduğunu zannederdim.
Gözlerim umuda parlardı, senin beni sevdiğini zannettiğim anlarda.
Ağzımdan dökülen sana dair her söz soluksuzca şiire koşardı.

Yoruldum artık, bir ikindi vakti kimsesizler sokağında,
Ellerimde sana veririm diye ektiğim papatyalar vardı.
Kurudular, bir daha yeşeremeyecek umutlarımız gibi.
İkimiz de ayrı ayrı, uzak şehirlerde kırgınlıklar içinde gömüleceğiz.

Sonra toprağımıza aynı çiçekler ekilecek, ayrı olduğumuzu bilmeden,
Unutulacağız belki de, birbirimizi kırdığımız insanlar tarafından.
Defterlerimiz mahşerde açılacak, birbirimizin yüzlerine bakarken,
Öfkelerimizi, sevgilerimizi hatırlayacağız gözyaşları içerinde...