Gönül Yanğını Şiiri - Sadık Kocabaş

Gönül Yangını
Gidince karardı güneşle ayım,
Zehirle doluyor içtiğim payım.
Kırıldı umudum, koptu şu yayım,
Yaktığın ateşi kim söndürecek?

Mektuplar sarardı, anılar yetim,
Hasretin elinden bitti takatim.
Yıkıldı sarayım, çöktü devletim,
Yaktığın ateşi kim söndürecek?

Felek mi ayırdı, sen mi vazgeçtin?
Bu garip gönlüm de hicranı seçtin.
Baharım tükendi, mevsimler geçtin,
Yaktığın ateşi kim söndürecek?

Dolaştım gurbeti, bitmedi sızı,
Alnıma yazılmış ayrılık yazı.
Kime anlatayım derdi, avazı?
Yaktığın ateşi kim söndürecek?

Yolların sonuna hüzün ekildi,
Gözümden yaş değil, kanlar döküldü.
Gönül kaleminden feryat büküldü,
Yaktığın ateşi kim söndürecek?

Dert biter mi sandın, bitmez bu yanma,
Bir daha o yalan isme inanma.
Kalemsiz Şair’im, boşa uyanma,
Yaktığın ateşi kim söndürecek?