Gönül Saati Şiiri - Ömür Yılmaz

Korku sarıyordu yüreğimi,
Elimi,dilimi,gözümü...
Sevdiğimi anlayacak olması
Ürkütüyordu beni.
Neden diye sormayın!
Ürkek bir ceylan gibidir
Artık yaradan yeni kurtulmuş
Taze gönlüm.
Herhalde bu kadar çok
Yaklaşırmış insana ölüm.
İstemsiz dalışlarım var!
Bir yerlere doğru
Beden burda
Ben başka başka yerlerde.
Kavgalarım bitmiyor hayatla.
Neden hep ben
Yerlerde oluyorum?
Kendimi,içimi her kağıda döktüğümde
Artık eskisi kadar
Huzur,rahat dolmuyor içim.
Seni anmaya başlayınca
Sancılı yüreğim,
Titrer!
Hem sesim
Hem kan revan olmuş içim!
Bu kader dedikleri
Şey ne ne biçim?
Hala çınlıyor kulağımda
O son hoşça kal
Deyişin...
Engel olamadığım gururum:
Gitme! Hep benimle kal!
Dedirtmedi dilime.
Elim gidemedi eline.
Tutamadım kolundan
Diyemedim ki
Nereye nereye?
Karanlık,kasvet,gece
Yine seni sayıklıyordu
Dizelerim hece hece...
Eminim gözlerim
Anlatmıştır sana,
Son kelimenden sonraki halimi.
Sen gittin gideli
Ben bittim biteli
Bu nasıl saattir ki?
Durdu! ...
Hiç ilerlemeye
Tenezzül etmedi.
Gönül saatimin
Yelkovanıyla,akrebi
Hep veda zamanını gösterdi,
Ama hayat bana
Bir şeyi daha acı acı
Öğretti ki:
Bazen kaldırıp atmak gerekliymiş
Gönülden,sevgiyi,saati...