Gönül Rıhtımı Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gönül bir rıhtım şimdi,
ıssız ve puslu,
Sükûtun gemileri
demir almış, gitmiş.
Bir zamanlar
omuz omuza durduğum,
Nerede kaldı sevdiklerim,
o can yoldaşlarım?
Kahkahamızın yankılandığı
o avlu şimdi dilsiz,
Sırlarımızı paylaştığımız
o gece, yıldızsız.
Her sandalye soğuk bir anı,
bir vedanın izi,
Nerede benim en vefalı dostlarım,
nerede o eski sesler?
Yolumuz bir değil miydi,
aynı türküyü söylerdik,
Her yokuşta bir el uzanır,
bir solukta dinlenirdik.
Şimdi bu yolda tek başıma,
gölgem bile yorgun,
Nerede o cıvıl cıvıl kalabalık,
nerede arkadaşlarım?
Zaman bir hırsız gibi
gelip hepsini mi aldı?
Yoksa ben mi demir attım,
onlar mı yol aldı?
Bu rıhtımda bekleyen
yorgun bir anıyım şimdi,
Rüzgâr isimlerini fısıldar,
ama hiçbiri dönmez geri.