Gönül Karahan Şiirleri - Şair Gönül Karahan

Ne kadar beni istemesen de,
Kaderine razı gelmişsin de,
Ne olmuş “kız” olmuşsam,
Seni babam bilmişim.

Yarı aydınlık aklınla,

Bugünlere gelişimiz,
İnsan olduğumuzu sezişimiz,
Çalışmanın,emeğe saygı duyuşumuz,
Atamın izinde buluruz.

Seni görmedim ATAM,

Yaşamın kıyısında aşklar,
Neyi? ,Kimi?
Arar....Bu belli mi?

Gözlerinde yaşlar,
Gönlünde fırtınalar,

İçindeki ezgilerin sesine kulak verdiğimde.
Ağıtlar çıkıyor gökyüzüne.

Bu ağıtlar kime ve niye idi?
Bilinmezliklerde,

Sana geldim, sana döndüm,
Ellerim havada,
İsmim yüreğimde.dudaklarımda..
Yakarışlarımı duy tanrım.
Dindir acılarımı,
Yalvaran dilimi,

yüreğim mi yalnız?
Ben mi bunu bilmiyorum.
Her pazar acılarım depreşir.
Yaşamım geçer,
Gözümün önünden.
Pazar bana yalnızlık ve hüzün verir.

Yoksun!
Gözlerim yollarda kaldı,
Her köşe başında,
Her telefon çalışında sen,
Her kapı çalınınca…
Ama yoksun.

Gönüllerde arar kendini,
Sevgidir en büyük emeli,
Kötü anılarda yaşasa,,
Yine gönüllerde gezinirdi,
Sevgileri yaşarken
Ayrılıkları da besler gönlünde,

Bu kadar kolay mıydı?
Unutmak..
Bir kalemde silmek.
Yazık,
Boşa yanmışım,
Kendim elden daha uzakmışım.

Ne sevgiliyim, nede eş,
Kalbte hüzün,bomboş,
Kırık duygular,boş umutlar,
Fantezi miydi? Gerçek miydi?
Ne garip bir işkenceydi;
Hiç bir yere konmadım;