Gönül ile Sohbet . II Şiiri - Hüdaverdi Öz

Herşey boş imiş, inan ki, herşey boş
Hayat seni yordu, değil mi gönül?
Bir ömür, hergün ordan oraya koş
Bitmez dünya derdi değil mi gönül?

Nerede şimdi? Anan baban atan...
Gitmiyor artık, takatsız bu beden
Güler şimdi, senle yarenlik eden
Kimseye laf denmez değil mi gönül?

Faydası yok, artık felek gülse de
Hergün ekmeğini senle bölse de
Gelip bahtın bahçesini sürse de
Giden gençlik gelmez değil mi gönül?

Artık saç'ta aklar, sakal'da aklar
Bir bilsen bu yürek, neleri saklar
Birer birer çekip gitti, tüm dostlar
Kimse burda kalmaz değil mi gönül?

Gözümün feri, görmüyor uzağı
Nefis-şeytan kurdu türlü tuzağı
Geçti yıllar, yol azaldı bayağı
Yolcu olan durmaz değil mi gönül?

Kime ne ettim, bilemedim gitti...
İşi bitenler, yedi içti gitti...
Yanımdan bir selam vermeden gitti
İşi biten görmez değil mi gönül?

Böyle derler, dünya'da kural böyle
Kimse vah demez, hele sen bir öl'de
Yarım ekmeği nankörle bölsen de
Ahde vefa bilmez değil mi gönül?

Yoruldu bu yürek, epey yoruldu
Verdiği her kapıdan da kovuldu
Akan sel gibiydi, artık duruldu
Kimse hatır sormaz değil mi gönül?